Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν δεδομένο πως θα είχα δύσκολη πρόσβαση σε καλές Syrah όπως αυτές του Βορείου Ροδανού. Καλοί οι μεγάλοι negociants αλλά ακριβοί στην χώρα μας και στερούμενοι της μαγείας που κρύβει η Syrah ενός μικρού παραγωγού που ψήνεται στον ήλιο σκάβοντας ολημερίς τις απότομες πλαγιές του Cornas και του Côte Rôtie.
Πάνω λοιπόν που είχα αρχίσει να νοσταλγώ τις βόλτες μου στο Ροδανό και το περπάτημα στους θρυμματισμένους γρανίτες του Hermitage ήρθε ένα πρωινό στην Αθήνα μία εντεκάχρονη Syrah να γεμίσει το κενό που ένιωθα!
Το Côte Rôtie 1999 του Bernard Burgaud, ενός παραγωγού με σαράντα στρέμματα, βρέθηκε στο δρόμο μου απρόσμενα και μου θύμισε γιατί γουστάρω τόσο πολύ αυτήν την ποικιλία αλλά και γιατί ξενερώνω απίστευτα όταν μου πλασάρουν κάτι παχιές, νεοκοσμίτικες αηδίες για μεγάλα Syrah.
Παρά την ηλικία του, κρατούσε το φρούτο του στο οποίο είχαν ενσωματωθεί ιδανικά ζωικές νύξεις. Μετά από λίγη ώρα, όλο αυτό, μετατρέπονταν σε αρώματα ελιάς μαζί με κάποια αρώματα βοτανικού χαρακτήρα που το καθιστούσαν ιδιαίτερα πολύπλοκο.
Το στόμα το χαρακτήριζε αρμονία και ήταν ακόμη αρκετά δυναμικό τανικά ώστε να μπορέσει να πάει πέντε-έξι χρονάκια ακόμη. Ούτως ή άλλως όμως την στιγμή που το ανοίξαμε, πίνονταν τόσο εύκολα που αν και ήταν μόνο δώδεκα το μεσημέρι, τρία άτομα αδειάσαμε την φιάλη στο άψε σβήσε!
Το ήπιαμε με δύο καινούριους φίλους και χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα δύο άτομα που ξέρουν να διακρίνουν αυτό που πραγματικά αξίζει και είναι παθιασμένοι με αυτό που κάνουν!
Και εις άλλα με υγεία...
