Η δοκιμή με τα ερωτηματικά

Η πέμπτη είναι κλασσικά μέρα δοκιμών με την παρέα και όπως γίνεται κάθε φορά κάθε ένας φέρνει το κρασί του μεταγγισμένο σε ατικετάριστο μπουκάλι Βουργουνδίας ώστε η φόρμα του μπουκαλιού να μην προδίδει την προέλευση. Τα θέματα που διαλέγουμε είναι είτε αρκετά συγκεκριμένα όπως π.χ. μία περιοχή ή μία ποικιλία είτε πιο αφηρημένα όπως ήταν π.χ. το neuf (εννιά ή καινούργιο) στις αρχές του έτους. Το άτομο που είχε αναλάβει το θέμα αυτής της πέμπτης πήγε μάλλον πολύ μακριά βάζοντας ως θέμα το "μία ερώτηση" και αφήνοντας τον καθένα να το εξηγήσει όπως νόμιζε.
Ξεκινήσαμε με το μοναδικό ξηρό λευκό της βραδιάς. H "μυστηριώδης" όπως λεγόταν ο τοπικός αυτός οίνος από την περιοχή Flavigny-Alesia κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ Chablis και Beaune. Φτιαγμένο από pinot beurot η έντονα αρωματική μύτη του και το λιπαρό του στόμα μπέρδεψαν τους περισσότερους από μας που πήγαν νότια σε περιοχές της νοτιοδυτικής Γαλλίας και σε ποικιλίες όπως το Sauvignon και το Semillon. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλοφτιαγμένο κρασί, τυπικό της ποικιλίας αλλά όχι τόσο αντιπροσωπευτικό της περιοχής αφού σίγουρα κανείς δεν περιμένει ένα τόσο λιπαρό κρασί από ένα τόσο βόρειο και κρύο μέρος. Ζεστή χρονιά το 2005 αλλά σίγουρα χρειάστηκε και μία καλή δόση ζάχαρης για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα (επιτρέπεται μέχρι και 2% αύξηση του αλκοολικού βαθμού στην ζώνη αυτήν).
Ξεκινώντας με τα κόκκινα βρεθήκαμε στην Αυστραλία απ' όπου το πέρασμα μας τείνει να γίνει πλεόν συνήθεια αλλά ακόμη δεν έχουμε δοκιμάσει κάτι που να καταφέρει να μας πείσει.
2002 η χρονιά και ένα Merlot από το οινοποιείο Ferngrove με μύτη μέτριας έντασης, κλασσικά αρώματα σκούρων φρούτων της ποικιλίας (δαμάσκηνα, μούρα), στόμα γεμάτο και έντονα τανικό με ξηρό τελείωμα. Δεν μας συγκινησε ιδιαίτερα και περάσαμε χωρίς παραπάνω σχόλια στο επόμενο κρασί.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό και η υπογραφή του παραγωγού (Roger Perrin) ήταν τα μόνα στοιχεία στην μπροστινή ετικέτα και ακόμη περισσότερα ερωτηματικά γεννήθηκαν όταν ψάχναμε να βρούμε για τι είδους ποικιλίες πρόκειται. Τελικά οι περισσότεροι πέσαμε έξω αφού παρόλο που ήμαστε στην περιοχή του Chateuneuf du Pape ο τοπικός αυτός οίνος ήταν φτιαγμένος από ποικιλίες της νοτιοδυτικής Γαλλίας που όμως επιτρέπονται και στον Νότιο Ροδανό, από 65% Merlot και 35% Egiodola. Χωρίς να είναι πολύ εκφραστικό, με στόμα αραιό και στυφό χωρίς καθόλου διάρκεια το θυμόμαστε μόνο για την Εgiodola που πολλοί ακούγαμε για πρώτη φορά.Μένοντας στους τοπικούς οίνους του Γαλλικού νότου αλλά ταξιδεύοντας λίγο δυτικότερα φτάσαμε στο Languedoc για να δοκιμάσουμε τον απαγορευμένο καρπό (fruit defendu) του Domaine Magellan. Φτιαγμένο από το παρεξηγημένο Cinsault ήταν αρκετά εκφραστικό με αρκετά φρουτώδες αλλά λίγο βαριά αρώματα ενώ στο στόμα είχε μέτρια δομή με λεπτές ευχάριστες τανίνες και φαινόταν πως υπήρχε καλή πρώτη ύλη. Πολύ καλή σχέση τιμής ποιότητας αλλά με μία ετικέτα που θυμίζει αφίσα του ΛεΠεν (άσπρα, μπλε, κόκκινα χρώματα και αυστηρή γραμματοσειρά) δεν ξέρω πόσοι θα το επιλέξουν βλέποντας το σε ένα ράφι!
Αφήνοντας για λίγο τον νότο ανεβήκαμε μέχρι την Βουργουνδία για να δοκιμάσουμε ένα κακό Fixin του 2002 από το Domaine Michel Noellat. Γερασμένο πολύ πριν την ώρα του με πολύ ζωικά αρώματα και επίπεδο στόμα με άσχημη μεταλλική επίγευση έγινε γρήγορα παρελθόν από τα ποτήρια μας.
Πειστήκαμε λοιπόν πως καλά ήταν να παραμείνουμε νότια και περάσαμε σε κάτι πολύ γνωστό. Ένα Chateau de Pibarnon του 2002, κρασί σημείο αναφοράς στο Languedoc φτιαγμένο από 100% Mourvedre. Μέτρια εκφραστικό στην μύτη με γήινα αρώματα και νότες βατόμουρων που χάνονταν όμως γρήγορα. Στόμα πλούσιο με καλή δομή και οξύτητα αλλά αδιάφορη και μικρή επίγευση. Για μερικούς κατώτερο τον προσδοκιών για άλλους εξαιρετικό ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον κρασί της βραδιάς αφού άναψε την συζήτηση! Ο Ethan που είχε φέρει το κρασί αυτό δικαιολόγησε την επιλογή του λέγοντας πως όταν σε νεαρότερη ηλικία δούλευε σε μία κάβα όλοι οι πελάτες μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για το Chateau αυτό και γι'αυτόν αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αν είναι πράγματι τόσο καλό ή όχι!
Φτάνοντας προς το τέλος, ένα στιβαρό Chateauneuf du Pape ήταν ότι έπρεπε για να κλείσουμε ιδανικά με τα κόκκινα. Παραγωγός (σε Βιοδυναμική καλλιέργεια) το Domaine de Villeneuve, και χρονιά το πολύ καλό για τον νότιο ροδανό 2004. Σε πρώτη φάση δύσκολα μάντευε κανείς πως το Grenach ήταν αυτό που κυριαρχούσε στο χαρμάνι (70%). Με μία μύτη λίγο αναγωγική αρχικά και με νότες μπαχαρικών θύμιζε κρασί με μεγάλο ποσοστό Syrah αν όχι εξ ολοκλήρου. Πολύ πλούσιο σε τανίνες και γεμάτο στόμα με μακρά επίγευση συμπλήρωναν την εικόνα ενός μεγάλου κρασιού. Οι ποικιλιακή του σύνθεση πέραν του Grenach είναι: 16% Mourvedre, 8% Syrah, 4% Cinsaut , 2% Clairette.
Τελειώσαμε με το Grand Cru Pfersigberg του 1998, ένα Gewuztraminer έντονα αρωματικό με καλή οξύτητα και μακρά επίγευση που επιβεβαίωσε την επιλογή μας να τελειώνουμε σχεδόν πάντα με μία Αλσατία. Σε πλήρη αντίθεση με την Βουργουνδία, επιλέγοντας μία Αλσατία δύσκολα πέφτουμε έξω και μας αφήνει ευχαριστημένους τις περισσότερες φορές!
Η παρουσία πολλών τοπικών οίνων μας έδωσε την ιδέα για το θέμα της μεθεπόμενης πέμπτης που θα είναι οι επιτραπέζιοι οίνοι. Ίσως δεν ακούγεται και τόσο ωραίο αλλά αποτελεί πρόκληση για εμάς να βρούμε τα κρυμμένα διαμάντια που κυκλοφορούν φέροντας αυτόν τον λίγο τιμητικό τίτλο...

Δοκιμές κρασιών μεταξύ φίλων

Το περασμένο Σάββατο, με αφορμή τα γενέθλιά του, ο Antoine μας είχε καλεσμένους σε γεύμα και μας ενημέρωσε πως θα αναλάμβανε αυτός το κρασί και δεν θα έφερνε ο καθένας την φιάλη του όπως κάνουμε κάθε φορά.
Το ορεκτικό ήταν το κλασσικό χειμωνιάτικο ορεκτικό όποτε βρισκόμαστε στου Αντουάν: σαλάμι ξηρό από τα γουρούνια του υπεύθυνου του οινοποιείου στο οποίο εργάζεται, φρέσκο μαύρο ψωμί από τον βιοδυναμιστή αρτοποιό της αγοράς με βούτυρο και μαύρο ραπανάκι κομμένο σε φέτες. Ξεκινήσαμε με φυσαλίδες για να μας γαργαλίσουν τον ουρανίσκο και να μας ανοίξουν την όρεξη. Δύο Σαμπάνιες, η μία από τον André Beaufort από τα μεγαλύτερα ονόματα βιολογικής Σαμπάνιας και μία ακόμη βιολογική Σαμπάνια από τον λιγότερο διάσημο Benoit Lahaye. Η πρώτη, με αρώματα πράσινου μήλου και πολύ ισορροπημένο στόμα επιβεβαίωσε την φήμη της. Η δεύτερη, πιο διακριτική με πιο έντονη οξύτητα και πολύ μικρή διάρκεια δεν προσέφερε ιδιαίτερες συγκινήσεις και ξεχάστηκε γρήγορα.

Όταν περάσαμε στα ορεκτικά (νιόκι με ρόκα και σάλτσα λεμόνι, συνταγή του Jamie Oliver) είχε έρθει η ώρα να τιμήσουμε την χρονιά γέννησης του οικοδεσπότη μας και να περάσουμε σε μεγάλα πράγματα. Το λευκό της βραδιάς ήταν ένα Puligny Montrachet του 1977 από το Domaine* Leflaive και περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι είχε να μας δώσει μετά από τόσα χρόνια αναμονής στη σκονισμένη του φιάλη. Για κακή μας τύχη και προς μεγάλη μας απογοήτευση το πολλά υποσχόμενο αυτό κρασί ήταν φελλωμένο και μείναμε με την όρεξη!
Μετά από ..μερικούς αναστεναγμούς και λίγη σιωπή περάσαμε στο επόμενο πιάτο που ήταν φραγκόκοτα ψητή στον φούρνο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα παλαιωμένο κόκκινο με τανίνες βελούδινες από το πέρασμα του χρόνου είναι ότι πρέπει! Και τι καλύτερο παλαιωμένο από ένα κόκκινο από ένα Grand Cru της Côte de Nuits και πιο συγκεκριμένα ένα Grands Echezeaux του 1977 από το Maison* Patriarche. Πριν το ανοίξουμε, ο εορτάζων μας είπε πως όταν το είχε αγοράσει η πωλήτρια τον διαβεβαίωσε πως όλες οι φιάλες είχαν ελεγχθεί,συμπληρώθηκαν και άλλαξαν φελλό πρόσφατα και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ανοίγοντας το όμως και από την κάθοδο του τιρμπουσόν και μόνο, ο φελλός έγινε χίλια κομμάτια! Σίγουρα δεν είχε αλλαχθεί ποτέ πριν και έπρεπε να περάσουμε το κρασί από την φιάλη σε μία καράφα φιλτράροντας το με ένα χωνάκι με δίχτυ. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό για ένα κρασί 31 χρονών θα δώσω το παράδειγμα ενός σοφού ηλικιωμένου που προτού κάτσουμε να συζητήσουμε μαζί του για να μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά του τον στέλνουμε στα καλά καθούμενα να τρέξει 500μέτρα και να ξανάρθει! Αφήσαμε λίγο το κρασί να συνέλθει από το σοκ και την βγάλαμε για λίγο με νερό αγωνιώντας για την κατάσταση του ..ηλικιωμένου! Ευτυχώς για μας το "πεντακοσάρι" του κανε καλό αφού όπως φάνηκε χρειαζόταν λίγο οξυγόνο για να έλθει στα ίσια του, να ανοιχτεί απέναντί μας και να αρχίσει να μας μιλάει! Με λεπτά αλλά πολύ καθαρά αρώματα μελιού και καφέ και λίγο πιο διακριτικά γλυκόριζας και δέρματος η μύτη μας έδιωξε γρήγορα το άγχος και καταλάβαμε γρήγορα πως έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο κόκκινο! Στο στόμα οι τανίνες ήταν μάλλον απούσες σε αντίθεση με την οξύτητα που δήλωνε παρόν και έδινε στο κρασί μία φρεσκάδα που το έκανε να φαίνεται αρκετά νεότερο! Η αίσθηση του καφέ ήταν έντονη και στην επίγευση η οποία ήταν αρκετά ικανοποιητική σε διάρκεια.
Κλείσαμε με ένα Riesling με υπέροχα αρώματα αχλαδιού και λευκόσαρκου ροδάκινου από το διάσημο Domaine του Zind Umbrecht που θεωρείται από τα μεγαλύτερα ονόματα της βιοδυναμικής στην Γαλλία και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την προγραμματισμένη δοκιμή της πέμπτης.




*Domaine και Maison: Δύο διαφορετικές έννοιες που συναντάμε συχνά στην Βουργουνδία. Το Domaine (κάτι σαν το κτήμα σε εμάς) το χρησιμοποιούν όσοι παράγουν κρασί που έστω και ένα μέρος του προέρχεται από αμπέλια που καλλιεργούν οι ίδιοι. Τα maison (οίκοι) ή maison de negoce ή negociants παράγουν κρασί εξολοκλήρου από σταφύλια που αγοράζουν από τους παραγωγούς.