Το ορεκτικό ήταν το κλασσικό χειμωνιάτικο ορεκτικό όποτε βρισκόμαστε στου Αντουάν: σαλάμι ξηρό από τα γουρούνια του υπεύθυνου του οινοποιείου στο οποίο εργάζεται, φρέσκο μαύρο ψωμί από τον βιοδυναμιστή αρτοποιό της αγοράς με βούτυρο και μαύρο ραπανάκι κομμένο σε φέτες. Ξεκινήσαμε με φυσαλίδες για να μας γαργαλίσουν τον ουρανίσκο και να μας ανοίξουν την όρεξη. Δύο Σαμπάνιες, η μία από τον André Beaufort από τα μεγαλύτερα ονόματα βιολογικής Σαμπάνιας και μία ακόμη βιολογική Σαμπάνια από τον λιγότερο διάσημο Benoit Lahaye. Η πρώτη, με αρώματα πράσινου μήλου και πολύ ισορροπημένο στόμα επιβεβαίωσε την φήμη της. Η δεύτερη, πιο διακριτική με πιο έντονη οξύτητα και πολύ μικρή διάρκεια δεν προσέφερε ιδιαίτερες συγκινήσεις και ξεχάστηκε γρήγορα.
Όταν περάσαμε στα ορεκτικά (νιόκι με ρόκα και σάλτσα λεμόνι, συνταγή του Jamie Oliver) είχε έρθει η ώρα να τιμήσουμε την χρονιά γέννησης του οικοδεσπότη μας και να περάσουμε σε μεγάλα πράγματα. Το λευκό της βραδιάς ήταν ένα Puligny Montrachet του 1977 από το Domaine* Leflaive και περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι είχε να μας δώσει μετά από τόσα χρόνια αναμονής στη σκονισμένη του φιάλη. Για κακή μας τύχη και προς μεγάλη μας απογοήτευση το πολλά υποσχόμενο αυτό κρασί ήταν φελλωμένο και μείναμε με την όρεξη!Μετά από ..μερικούς αναστεναγμούς και λίγη σιωπή περάσαμε στο επόμενο πιάτο που ήταν φραγκόκοτα ψητή στον φούρνο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένα παλαιωμένο κόκκινο με τανίνες βελούδινες από το πέρασμα του χρόνου είναι ότι πρέπει!
Και τι καλύτερο παλαιωμένο από ένα κόκκινο από ένα Grand Cru της Côte de Nuits και πιο συγκεκριμένα ένα Grands Echezeaux του 1977 από το Maison* Patriarche. Πριν το ανοίξουμε, ο εορτάζων μας είπε πως όταν το είχε αγοράσει η πωλήτρια τον διαβεβαίωσε πως όλες οι φιάλες είχαν ελεγχθεί,συμπληρώθηκαν και άλλαξαν φελλό πρόσφατα και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ανοίγοντας το όμως και από την κάθοδο του τιρμπουσόν και μόνο, ο φελλός έγινε χίλια κομμάτια! Σίγουρα δεν είχε αλλαχθεί ποτέ πριν και έπρεπε να περάσουμε το κρασί από την φιάλη σε μία καράφα φιλτράροντας το με ένα χωνάκι με δίχτυ. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό για ένα κρασί 31 χρονών θα δώσω το παράδειγμα ενός σοφού ηλικιωμένου που προτού κάτσουμε να συζητήσουμε μαζί του για να μοιραστεί μαζί μας τα μυστικά του τον στέλνουμε στα καλά καθούμενα να τρέξει 500μέτρα και να ξανάρθει! Αφήσαμε λίγο το κρασί να συνέλθει από το σοκ και την βγάλαμε για λίγο με νερό αγωνιώντας για την κατάσταση του ..ηλικιωμένου! Ευτυχώς για μας το "πεντακοσάρι" του κανε καλό αφού όπως φάνηκε χρειαζόταν λίγο οξυγόνο για να έλθει στα ίσια του, να ανοιχτεί απέναντί μας και να αρχίσει να μας μιλάει! Με λεπτά αλλά πολύ καθαρά αρώματα μελιού και καφέ και λίγο πιο διακριτικά γλυκόριζας και δέρματος η μύτη μας έδιωξε γρήγορα το άγχος και καταλάβαμε γρήγορα πως έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο κόκκινο! Στο στόμα οι τανίνες ήταν μάλλον απούσες σε αντίθεση με την οξύτητα που δήλωνε παρόν και έδινε στο κρασί μία φρεσκάδα που το έκανε να φαίνεται αρκετά νεότερο! Η αίσθηση του καφέ ήταν έντονη και στην επίγευση η οποία ήταν αρκετά ικανοποιητική σε διάρκεια.Κλείσαμε με ένα Riesling με υπέροχα αρώματα αχλαδιού και λευκόσαρ
κου ροδάκινου από το διάσημο Domaine του Zind Umbrecht που θεωρείται από τα μεγαλύτερα ονόματα της βιοδυναμικής στην Γαλλία και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την προγραμματισμένη δοκιμή της πέμπτης.*Domaine και Maison: Δύο διαφορετικές έννοιες που συναντάμε συχνά στην Βουργουνδία. Το Domaine (κάτι σαν το κτήμα σε εμάς) το χρησιμοποιούν όσοι παράγουν κρασί που έστω και ένα μέρος του προέρχεται από αμπέλια που καλλιεργούν οι ίδιοι. Τα maison (οίκοι) ή maison de negoce ή negociants παράγουν κρασί εξολοκλήρου από σταφύλια που αγοράζουν από τους παραγωγούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου