Πριν μερικά βράδια σε μία χειμωνιάτικη κρασοκατάνυξη με τους συνήθεις ύποπτους, ανοίχτηκε μία φιάλη Chardonnay δεκατριών ετών από την Βουργουνδία και παραγωγό το Βιοδυναμικό Domaine Leflaive. Η φιάλη αυτή ήταν μία απλή Βουργουνδία και είναι η entrée de gamme του κτήματος, η φθηνότερη δηλαδή ετικέτα τους. Σε αντίθεση με ότι θ
α υπέθετε ο οποιοσδήποτε, το κρασί αυτό όχι απλά δοκιμάζονταν τέλεια αλλά ίσως τελικά να βιαστήκαμε να το ανοίξουμε!
Η μύτη του είχε μία ορυκτή σπιρτάδα που θύμιζε τσακμακόπετρα και σίγουρα χρειάζονταν ακόμη χρόνο για να κατευνάσει την έντασή της. Το στόμα διατηρούσε ακόμη μία εξαιρετική οξύτητα, άρτια εναρμονισμένη στο σύνολο που θα μπορούσε να διατηρήσει το κρασί σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα για μερικά ακόμη χρόνια χωρίς πρόβλημα.
Αξίζει να αναφερθεί πως η βιοδυναμική καλλιέργεια που εφαρμόζεται στο Domaine από το 1993, δεν περιορίζεται στα αμπέλια αλλά ακολουθείται σε όλη την διάρκεια παρασκευής και συντήρησης του κρασιού. Δεν είναι τυχαίο πως το οινοποιείο αυτό παράγει μερικά από τα καλύτερα λευκά παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα ίσως να ακούγεται αστείο αλλά σε χώρες όπως η Γαλλία είναι κάτι πολύ συνηθισμένο τα λευκά να ξεχνιούνται σε δροσερά και σκοτεινά υπόγεια και να καταναλώνονται αρκετά χρόνια μετά. Στον τόπο μας, με εξαίρεση ίσως τα ασύρτικα της Σαντορίνης, ελάχιστα λευκά είναι αυτά που αντέχουν στο χρόνο.
Γι'αυτό ευθύνεται η μειωμένη φυσική οξύτητα των λευκών μας λόγω ζέστης αλλά μεγάλο ρόλο παίζουν και οι επιλογές του οινοπαραγωγού. Οι περισσότερες ποικιλίες ωριμάζουν με απίστευτη ταχύτητα και στα μέσα Αυγούστου όλες οι οξύτητες έχουν καεί και το αλκοόλ έχει φτάσει στα ύψη. Στο οινοποιείο πάλι, γίνεται προσπάθεια το κρασί να είναι όσο το δυνατόν πιο εκρηκτικό αρωματικά γίνεται. Βραχυπρόθεσμα όμως. Όσο δηλαδή χρειάζεται για να πάει σε μία-δυό εκθέσεις και διαγωνισμούς να πάρει καμιά καλή κριτική και μετά το παίρνει ο κατήφορος. Τα πιο πολλά βέβαια πεθαίνουν στο ποτήρι μας. Πνιγόμαστε από άρωμα μόλις το σερβίρουμε και σε λίγη ώρα ξεθυμαίνει όπως ένα ανοιχτό αναψυκτικό στο ψυγείο.
Γι'αυτό φυσικά δεν μπορεί να κατηγορηθεί συγκεκριμένα κάποιος αφού και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνη. Οι καταναλωτές έμαθαν να ζητάνε φρέσκα, αρωματικά λευκά και οι παραγωγοί δύσκολα ξεφεύγουν από αυτό το τρυπάκι. Μερικοί μάλιστα καμαρώνουν κιόλας που κάνουν λευκά που θα είναι ανύπαρκτα μέσα σε ένα χρόνο. Δυστυχώς δεν είμαστε Γαλλία με βαθιά οινική παιδεία για να μάθουμε να κρατάμε τα λευκά στην κάβα μας, πόσο μάλλον όταν με το ζόρι κρατάμε τα κόκκινα. Από την άλλη όμως πόσοι από εμάς είχαν την "παιδεία" να πίνουν ροδίτη με ζύμες Sauvignon Blanc...;
Οι Βουργούνδιοι πουλάνε αυτήν την στιγμή τα λευκά του 2008 και οι περισσότεροι θα εμφιαλώσουν τα 2009 την άνοιξη. Στην πατρίδα μας οι κάβες δυσκολεύονται πολύ να πουλήσουν κρασιά του 2008 γιατί κανένας δεν θέλει "τα παλιά".
Καθένας με τα γούστα του...
α υπέθετε ο οποιοσδήποτε, το κρασί αυτό όχι απλά δοκιμάζονταν τέλεια αλλά ίσως τελικά να βιαστήκαμε να το ανοίξουμε!Η μύτη του είχε μία ορυκτή σπιρτάδα που θύμιζε τσακμακόπετρα και σίγουρα χρειάζονταν ακόμη χρόνο για να κατευνάσει την έντασή της. Το στόμα διατηρούσε ακόμη μία εξαιρετική οξύτητα, άρτια εναρμονισμένη στο σύνολο που θα μπορούσε να διατηρήσει το κρασί σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα για μερικά ακόμη χρόνια χωρίς πρόβλημα.
Αξίζει να αναφερθεί πως η βιοδυναμική καλλιέργεια που εφαρμόζεται στο Domaine από το 1993, δεν περιορίζεται στα αμπέλια αλλά ακολουθείται σε όλη την διάρκεια παρασκευής και συντήρησης του κρασιού. Δεν είναι τυχαίο πως το οινοποιείο αυτό παράγει μερικά από τα καλύτερα λευκά παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα ίσως να ακούγεται αστείο αλλά σε χώρες όπως η Γαλλία είναι κάτι πολύ συνηθισμένο τα λευκά να ξεχνιούνται σε δροσερά και σκοτεινά υπόγεια και να καταναλώνονται αρκετά χρόνια μετά. Στον τόπο μας, με εξαίρεση ίσως τα ασύρτικα της Σαντορίνης, ελάχιστα λευκά είναι αυτά που αντέχουν στο χρόνο.
Γι'αυτό ευθύνεται η μειωμένη φυσική οξύτητα των λευκών μας λόγω ζέστης αλλά μεγάλο ρόλο παίζουν και οι επιλογές του οινοπαραγωγού. Οι περισσότερες ποικιλίες ωριμάζουν με απίστευτη ταχύτητα και στα μέσα Αυγούστου όλες οι οξύτητες έχουν καεί και το αλκοόλ έχει φτάσει στα ύψη. Στο οινοποιείο πάλι, γίνεται προσπάθεια το κρασί να είναι όσο το δυνατόν πιο εκρηκτικό αρωματικά γίνεται. Βραχυπρόθεσμα όμως. Όσο δηλαδή χρειάζεται για να πάει σε μία-δυό εκθέσεις και διαγωνισμούς να πάρει καμιά καλή κριτική και μετά το παίρνει ο κατήφορος. Τα πιο πολλά βέβαια πεθαίνουν στο ποτήρι μας. Πνιγόμαστε από άρωμα μόλις το σερβίρουμε και σε λίγη ώρα ξεθυμαίνει όπως ένα ανοιχτό αναψυκτικό στο ψυγείο.
Γι'αυτό φυσικά δεν μπορεί να κατηγορηθεί συγκεκριμένα κάποιος αφού και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνη. Οι καταναλωτές έμαθαν να ζητάνε φρέσκα, αρωματικά λευκά και οι παραγωγοί δύσκολα ξεφεύγουν από αυτό το τρυπάκι. Μερικοί μάλιστα καμαρώνουν κιόλας που κάνουν λευκά που θα είναι ανύπαρκτα μέσα σε ένα χρόνο. Δυστυχώς δεν είμαστε Γαλλία με βαθιά οινική παιδεία για να μάθουμε να κρατάμε τα λευκά στην κάβα μας, πόσο μάλλον όταν με το ζόρι κρατάμε τα κόκκινα. Από την άλλη όμως πόσοι από εμάς είχαν την "παιδεία" να πίνουν ροδίτη με ζύμες Sauvignon Blanc...;
Οι Βουργούνδιοι πουλάνε αυτήν την στιγμή τα λευκά του 2008 και οι περισσότεροι θα εμφιαλώσουν τα 2009 την άνοιξη. Στην πατρίδα μας οι κάβες δυσκολεύονται πολύ να πουλήσουν κρασιά του 2008 γιατί κανένας δεν θέλει "τα παλιά".
Καθένας με τα γούστα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου