Πρώτα απ'όλα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η Syrah είναι ποικιλία γένους θηλυκού. Όπως και οι συνοτοπίτισσες της, Marsanne και Rousanne έτσι και αυτή είναι μία κυρία με καταγωγή τον Ροδανό και όχι ουδέτερο "το Syrah" όπως δηλαδή λέμε το Ξινόμαυρο ή το Merlot. Και εννοείτε σε καμία περίπτωση δεν είναι το Σιράχ ή το Σιράκ που συνηθίζουν να λένε οι παλιότεροι!
Στις 28 του Οκτώβρη λοιπόν αντί για παρέλαση μαζευτήκαμε με μία παρέα καλών φίλων -με τους συνήθεις ύποπτους δηλαδή-, ετοιμάσαμε μία καλή πιατέλα τυριά-αλλαντικά και στρωθήκαμε στο τραπέζι με τα ποτήρια ανά χείρας περιμένοντας την blind tasting master Μαρία να κάνει παιχνίδι με τις δώδεκα φιάλες που σκοπεύαμε να δοκιμάσουμε τυφλά. Τιμώμενη ποικιλία η μεγάλη κυρία του Ροδανού -τώρα που το ξέρουμε το μάθημα- η Syrah.
Ξεκινήσαμε με ένα παχύ μαύρο κρασί, προϊόν μεγάλων εκχυλίσεων, όχι άσχημο στην μύτη και αρκετά ανάλαφρο στο στόμα σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς από το χρώμα του. Αν εξαιρέσει κανείς τις σχετικά αδούλευτες τανίνες ήταν κάτι αρκετά ευχάριστο και πήρε πάνω κάτω καλές κριτικές από όλους όσους δοκίμαζαν. Ήταν ένα ελληνικό Syrah 2008 από την Στερεά Ελλάδα του οινοποιείου Λύτρα για το οποίο όμως δεν κατάφερα να βρω περισσότερες λεπτομέρειες όσο και αν έψαξα στο διαδίκτυο.
Το δεύτερο κρασί ήταν αρκετά εκφραστικό αλλά σίγουρα δεν έφερνε σε Syrah. Βαθύ με αρκετά καλή διάρκεια αλλά χωρίς να λέει πολλά πέρα από αυτό ήταν η μικρή παραφωνία ανάμεσα στα έντεκα -τελικώς- syrah που δοκιμάσαμε. Ήταν ένα Cabernet Sauvignon 2004 του Παπαϊωάννου από την Νεμέα. Μας μπέρδεψε αρκετά είναι η αλήθεια αλλά παρόλα αυτά δύσκολα θα περνούσε για Syrah. Αν όμως το δούμε απλά σαν κρασί οποιασδήποτε ποικιλίας, κρίνοντας και από τον φελλό που έφερε, είναι ένα κρασί που φτιάχτηκε για να καταναλωθεί πιο νέο από όσο το ήπιαμε και σίγουρα διατηρούνταν πάρα πολύ καλά μέχρι τώρα.
Ακολούθησε ένα κρασί πολύ πιο κλειστό από τα άλλα δύο που άνοιγε πολύ αργά μέσα στο ποτήρι μας. Ακόμη και τότε όμως δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο αρωματικά ενώ και στο στόμα ήταν κενό με άγριο τελείωμα και καμία ομοιογένεια μεταξύ οξύτητας τανινών και ξύλου. Ήταν ένα Syrah με ένα μικρό μέρος λευκής ποικιλίας από ελληνικό οινοποιείο που σαφέστατα θέλει ακόμη δουλειά για να πείσει.
Το αμέσως επόμενο ήταν πολύ αναγωγικό κρασί και του δώσαμε χρόνο για να εκφραστεί πιο σωστά. Παρόλα αυτά όμως μέχρι και το τέλος της δοκιμής αλλά και του γεύματος που την ακολούθησε, δεν έδειξε κάτι καλύτερο και συνεπώς δεν μπορεί να κριθεί.
Μετά από όλα αυτά ήρθε επιτέλους ένα κρασί με όμορφη μύτη να αλλάξει το σκηνικό προς το καλύτερο αν και αυτό ακόμη δυσκολεύονταν κάπως να εκφραστεί και ήταν αρκετά ντροπαλό αρωματικά. Το στόμα ήταν μάλλον λίγο επίπεδο και το τελείωμα κάπως δύσκολο. Ήταν το Syrah Gerntilini 2007 που το έχουμε δοκιμάσει και σε πολύ καλύτερες στιγμές του.
Αυτό μας το απέδειξε το αμέσως επόμενο κρασί που δεν ήταν αλλο από το Syrah 2008 του ίδιου παραγωγού. Με πολύ ωραίο φρούτο στη μύτη, πιο εκφραστικό από το πρώτο και πολύ καλύτερη οξύτητα, έβαζε τα πράγματα στην θέση τους και έδειχνε πως η Κεφαλλονιά μπορεί να μην είναι Ροδανός αλλά δεν τα πάει και άσχημα με την Syrah.
Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση και να πω πως όλα όσα δοκιμάζαμε συνοδεύονταν από υπέροχα τυριά και αλλαντικά. Τα τυριά ήταν όλα τοπικής παραγωγής από το τυροκομείο Τρεμπελή από την Νάουσα. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το πιπεράτο Ναούσης. Τα αλλαντικά και το ντεκόρ τα είχε επιμεληθεί ο Άρης ενώ οι ελιές ήταν σπιτικής παραγωγής από τον Παλιοκαλιά!
Είχαμε μία μικρή διαφωνία πάνω στο αν είναι καλύτερα να δοκιμάζουμε χωρίς καθόλου φαγητό ή αν είναι καλύτερα να βάζαμε κάτι στο στόμα μας προκειμένου να αλλάζουμε την γεύση μας και να μην μας κουράζουν οι τανίνες. Η αλήθεια είναι πως η δική μας παρέα δεν δοκιμάζει για επαγγελματικούς λόγους και ούτε θέλουμε να αποδείξουμε κάτι. Το κάνουμε επειδή γουστάρουμε την όλη ιστορία και πάνω απ' όλα προσπαθούμε να περνάμε καλά και να δοκιμάζουμε με φίλους μερικές από τις φιάλες που έχουμε στην κάβα μας. Παράλληλα όμως βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα και εμπλουτίζουμε τις οινικές μας γνώσεις. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου ντε!
Επιστρέφοντας στα της δοκιμής, η πρώτη εξάδα είναι η αλήθεια δεν πήγε και πολύ καλά γιατί τα περισσότερα από όσα δοκιμάσαμε δεν ξέφευγαν από την μετριότητα. Απ' ότι φαίνεται όμως, η blind tasting master μας κρατούσε τα καλύτερα για το τέλος. Ξένοι αμπελώνες, φυσικά κρασιά, κρασιά έκπληξη, όλα περίμεναν με ανυπομονησία την ώρα που θα βουτούσαν στο ποτήρι μας!
Στις 28 του Οκτώβρη λοιπόν αντί για παρέλαση μαζευτήκαμε με μία παρέα καλών φίλων -με τους συνήθεις ύποπτους δηλαδή-, ετοιμάσαμε μία καλή πιατέλα τυριά-αλλαντικά και στρωθήκαμε στο τραπέζι με τα ποτήρια ανά χείρας περιμένοντας την blind tasting master Μαρία να κάνει παιχνίδι με τις δώδεκα φιάλες που σκοπεύαμε να δοκιμάσουμε τυφλά. Τιμώμενη ποικιλία η μεγάλη κυρία του Ροδανού -τώρα που το ξέρουμε το μάθημα- η Syrah.
Ξεκινήσαμε με ένα παχύ μαύρο κρασί, προϊόν μεγάλων εκχυλίσεων, όχι άσχημο στην μύτη και αρκετά ανάλαφρο στο στόμα σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς από το χρώμα του. Αν εξαιρέσει κανείς τις σχετικά αδούλευτες τανίνες ήταν κάτι αρκετά ευχάριστο και πήρε πάνω κάτω καλές κριτικές από όλους όσους δοκίμαζαν. Ήταν ένα ελληνικό Syrah 2008 από την Στερεά Ελλάδα του οινοποιείου Λύτρα για το οποίο όμως δεν κατάφερα να βρω περισσότερες λεπτομέρειες όσο και αν έψαξα στο διαδίκτυο.
Το δεύτερο κρασί ήταν αρκετά εκφραστικό αλλά σίγουρα δεν έφερνε σε Syrah. Βαθύ με αρκετά καλή διάρκεια αλλά χωρίς να λέει πολλά πέρα από αυτό ήταν η μικρή παραφωνία ανάμεσα στα έντεκα -τελικώς- syrah που δοκιμάσαμε. Ήταν ένα Cabernet Sauvignon 2004 του Παπαϊωάννου από την Νεμέα. Μας μπέρδεψε αρκετά είναι η αλήθεια αλλά παρόλα αυτά δύσκολα θα περνούσε για Syrah. Αν όμως το δούμε απλά σαν κρασί οποιασδήποτε ποικιλίας, κρίνοντας και από τον φελλό που έφερε, είναι ένα κρασί που φτιάχτηκε για να καταναλωθεί πιο νέο από όσο το ήπιαμε και σίγουρα διατηρούνταν πάρα πολύ καλά μέχρι τώρα.
Ακολούθησε ένα κρασί πολύ πιο κλειστό από τα άλλα δύο που άνοιγε πολύ αργά μέσα στο ποτήρι μας. Ακόμη και τότε όμως δεν προσέφερε κάτι ιδιαίτερο αρωματικά ενώ και στο στόμα ήταν κενό με άγριο τελείωμα και καμία ομοιογένεια μεταξύ οξύτητας τανινών και ξύλου. Ήταν ένα Syrah με ένα μικρό μέρος λευκής ποικιλίας από ελληνικό οινοποιείο που σαφέστατα θέλει ακόμη δουλειά για να πείσει.
Το αμέσως επόμενο ήταν πολύ αναγωγικό κρασί και του δώσαμε χρόνο για να εκφραστεί πιο σωστά. Παρόλα αυτά όμως μέχρι και το τέλος της δοκιμής αλλά και του γεύματος που την ακολούθησε, δεν έδειξε κάτι καλύτερο και συνεπώς δεν μπορεί να κριθεί.
Μετά από όλα αυτά ήρθε επιτέλους ένα κρασί με όμορφη μύτη να αλλάξει το σκηνικό προς το καλύτερο αν και αυτό ακόμη δυσκολεύονταν κάπως να εκφραστεί και ήταν αρκετά ντροπαλό αρωματικά. Το στόμα ήταν μάλλον λίγο επίπεδο και το τελείωμα κάπως δύσκολο. Ήταν το Syrah Gerntilini 2007 που το έχουμε δοκιμάσει και σε πολύ καλύτερες στιγμές του.
Αυτό μας το απέδειξε το αμέσως επόμενο κρασί που δεν ήταν αλλο από το Syrah 2008 του ίδιου παραγωγού. Με πολύ ωραίο φρούτο στη μύτη, πιο εκφραστικό από το πρώτο και πολύ καλύτερη οξύτητα, έβαζε τα πράγματα στην θέση τους και έδειχνε πως η Κεφαλλονιά μπορεί να μην είναι Ροδανός αλλά δεν τα πάει και άσχημα με την Syrah.
Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση και να πω πως όλα όσα δοκιμάζαμε συνοδεύονταν από υπέροχα τυριά και αλλαντικά. Τα τυριά ήταν όλα τοπικής παραγωγής από το τυροκομείο Τρεμπελή από την Νάουσα. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε το πιπεράτο Ναούσης. Τα αλλαντικά και το ντεκόρ τα είχε επιμεληθεί ο Άρης ενώ οι ελιές ήταν σπιτικής παραγωγής από τον Παλιοκαλιά!
Είχαμε μία μικρή διαφωνία πάνω στο αν είναι καλύτερα να δοκιμάζουμε χωρίς καθόλου φαγητό ή αν είναι καλύτερα να βάζαμε κάτι στο στόμα μας προκειμένου να αλλάζουμε την γεύση μας και να μην μας κουράζουν οι τανίνες. Η αλήθεια είναι πως η δική μας παρέα δεν δοκιμάζει για επαγγελματικούς λόγους και ούτε θέλουμε να αποδείξουμε κάτι. Το κάνουμε επειδή γουστάρουμε την όλη ιστορία και πάνω απ' όλα προσπαθούμε να περνάμε καλά και να δοκιμάζουμε με φίλους μερικές από τις φιάλες που έχουμε στην κάβα μας. Παράλληλα όμως βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα και εμπλουτίζουμε τις οινικές μας γνώσεις. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου ντε!
Επιστρέφοντας στα της δοκιμής, η πρώτη εξάδα είναι η αλήθεια δεν πήγε και πολύ καλά γιατί τα περισσότερα από όσα δοκιμάσαμε δεν ξέφευγαν από την μετριότητα. Απ' ότι φαίνεται όμως, η blind tasting master μας κρατούσε τα καλύτερα για το τέλος. Ξένοι αμπελώνες, φυσικά κρασιά, κρασιά έκπληξη, όλα περίμεναν με ανυπομονησία την ώρα που θα βουτούσαν στο ποτήρι μας!
1 σχόλιο:
Θέλω κι εγώ τυφλές κάθετες!!!! Ε ρε τί γίνεται στη Νάουσα και τα χάνουμε...!
Δημοσίευση σχολίου