Λίγηρας - Chenin Blanc: Σταθερές αξίες!

Αδιαμφισβήτητα, το καλύτερο μέρος για φαγητό και καλό κρασί στην Νάουσα είναι η βεράντα του σπιτιού μου. Κουζίνα κατά παραγγελία, τα καλύτερα υλικά, ατελείωτη γκάμα συνταγών, ντόπια προϊόντα, φιλικό περιβάλλον (!), εξαιρετική θέα, καλή παρέα διαθέσιμη κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας ή και αυθόρμητα.

Η κάβα πάλι είναι μοναδική! Σπάνιες εσοδείες, ψαγμένες ετικέτες από όλο τον κόσμο με μεγάλο ποσοστό από βιοδυναμικά και "φυσικά" κρασιά, σωστές συνθήκες συντήρησης και σερβιρίσματος και πάνω απ'όλα τιμές κάβας ή ακόμη και οινοποιείου!

Έτσι και την περασμένη παρασκευή το μεσημέρι είχαμε "κλείσει τραπέζι" για απολαύσουμε μοσχαρίσιο συκώτι όπως μόνο η μητέρα μου ξέρει να ετοιμάζει. Η ιδιαίτερη υφή και γεύση του συκωτιού -που αποτελεί μεζέ αγαπημένο- πάντα με δυσκόλευαν να το ταιριάξω με κόκκινο κρασί και οι μέχρι τώρα απόπειρες που είχα κάνει έβγαιναν αποτυχημένες.

Μόλις ειδοποιηθήκαμε για την λιχουδιά που μας περίμενε ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-Αποστόλη, λευκό;

-Ναι

- ...

-Τι λευκό;

-Μεγάλο;

-Μεγάλο!

Διάλογος απλός και σύντομος αφού ως γνωστών οι πιο σωστές αποφάσεις είναι οι αποφάσεις που παίρνονται σύντομα.

Να μαι λοιπόν στο κελάρι να ψάχνω για κάτι "μεγάλο"
Πολύ συχνά όταν ακούω αυτήν την λέξη ο νους μου πάει στο Chenin Blanc. Είναι που αγαπώ πολύ αυτήν την ποικιλία; Είναι γιατί έχω σπάσει τα μούτρα μου με κάτι δήθεν σπουδαία Chardonnay; Είναι πάντως σίγουρο πως πάντα με δικαιώνει!

Λίγη ώρα μετά είμαστε στο τραπέζι με ένα Saumur Blanc 2006 από το Domaine du Collier να φιγουράρει κίτρινο λαμπερό μέσα στα ποτήρια μας.
Αρωματικά κυριαρχούσαν μεταλλικά αρώματα που θύμιζαν μπαρούτι αλλά η αρχικά πολύ έντονη ορυκτότητα λέπταινε όσο περνούσε η ώρα και πλαισιώνονταν με διακριτικές φρουτώδεις νότες.
Στο στόμα ήταν ο ορισμός του μεγάλου. Κρυστάλλινη οξύτητα, ένταση που το έκανε να δονείται σε κάθε γωνιά της στοματικής κοιλότητας και ένα απίθανο διαρκές τελείωμα που το άφηνε να μας μαγεύει για πολύ ώρα μετά την τελευταία γουλιά.

Έτσι λοιπόν αποδείχτηκε πως το Chenin αποτελεί -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- εγγύηση για μεγάλες συγκινήσεις και ο Λίγηρας αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά περιοχή με πολλούς κρυμμένους θυσαυρούς!

Ο παραγωγός φυσικά δεν είναι κάποιος τυχαίος αφού πρόκειται για τον Antoine Foucault, γιο και ανιψιό των αδερφών Foucault του διάσημου Clos Rougeard. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν υποβαθμίζει την αξία της ποικιλίας και του terroir που την αναδεικνύει αφού και λιγότερο αναγνωρισμένοι παραγωγοί της περιοχής όπως π.χ. ο Richard Leroy μπορούν και κάνουν θαύματα...