Σάββατο μεσημέρι μιας σχετικά ζεστής μέρας του Ιουλίου. Ένα ελαφρύ αεράκι, μερικοί καλοί φίλοι, ο "μέγας σεφ" Άρης να ετοιμάζει το γεύμα στην κουζίνα και εγώ στην κάβα να διαλέγω το κρασί που θα μας συνοδέψει.
Με μία γρήγορη σκέψη, ένα μεταλλικό λευκό να μας δροσίσει με τις οξύτητές του και ένα ανάλαφρο κόκκινο για να συνοδέψει την κόκκινη σάλτσα χωρίς να μας κουράσει θα ήταν ότι πρέπει για την περίσταση. Δε χρειάστηκε και πολύ για να αποφασίσω. Ένα Macabeu - Grenache Blanc από το Matassa και ένα κόκκινο από το Πιεμόντε θα ταίριαζαν γάντι στις παραπάνω προδιαγραφές.
Το πρώτο, με ίσο ποσοστό από τις δύο ποικιλίες, έδινε αρχικά μία αίσθηση οξείδωσης, αποτέλεσμα των δεκατεσσάρων μηνών που παραμένει σε βαρέλι και την σχεδόν μηδαμινή προσθήκη θειώδους. Πολύ γρήγορα όμως έδειχνε τον αληθινό του εαυτό. Ένα σπάνιο αρωματικό μείγμα μελιού και λεμονιού με μεταλλικές νότες που όσο έμενε στο ποτήρι τόσο πιο ενδιαφέρον γινότανε. Στο στόμα είχε μία σταθερή ένταση και ζωντάνια που έδειχνε την δύναμη που του προσδίδουν τα ζόρικα σχιστοειδή εδάφη των Πυρηναίων. Παρά τον δυναμισμό αυτόν, η δροσερή ορυκτότητά του το έκανε ανάλαφρο και ευκολόπιοτο και εξαφανίστηκε από τα ποτήρια μας σε χρόνο ρεκόρ.Το Domaine Matassa βρίσκεται στα Πυρηναία, στην γαλλική πλευρά της Καταλονίας. Εξού και η ένδειξη "Vin de Pays de Cotes Catalanes" που σημαίνει τοπικός οίνος των καταλανικών πλαγιών. Η γνωριμία μου με τον Νεοζηλανδό ιδιοκτήτη Tom Lubbe έγινε το 2009 όταν εργαζόμουν στην περιοχή. Οι αμπελώνες του κτήματος βρίσκονται σε βιοδυναμική καλλιέργεια και ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι κοντά στον ένα αιώνα. Στην οινοποίηση γίνεται "φυσική" προσέγγιση με ενδογενείς ζύμες και ελάχιστα θειώδη ακολουθώντας την φιλοσοφία του πεθερού του Τομ που δεν είναι άλλος από τον Gerard Gauby του ομώνυμου κτήματος.
Το Πιεμοντέζικο κόκκινο που ακολούθησε, σε αντίθεση με ότι θα περίμενε κανείς δεν ήταν Nebbiolo αλλά μία σπάνια ποικιλία από την περιοχή του Cuneo με το όνομα Pelaverga Picollo. Παραγωγός της το Castello di Verduno και χρονιά το 2007. Η συγκεκριμένη ετικέτα ονομάζεται Verduno "Basadone" που στα Ιταλικά μεταφράζεται ως "γυναίκα που φιλάει" και στην Πιεμοντέζικη παράδοση η ποικιλία αυτή θεωρείται αφροδισιακή.
Την φιάλη αυτή την είχα αποκτήσει στο ταξίδι μου στην περιοχή το 2009 και θυμόμουν πως ήταν ένα κρασί που είναι ευχάριστο αλλά δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο όπως το Nebbiolo.
Σερβίροντάς το μάλιστα και βλέποντας πως είχε ένα θολό κεραμιδί χρώμα θεώρησα πως ήταν πλέον αργά για το κρασί αυτό.
Έλα όμως που το χρώμα δεν λέει πάντα την αλήθεια. Ένας εκπληκτικός συνδυασμός λεπτών αλλά πολύπλοκων αρωμάτων έρχονταν στην μύτη μας το ένα μετά το άλλο. Πικάντικα αρώματα, βοτανικά αρώματα, γήινα αρώματα, όλα πολύ καθαρά αλληλοσυμπληρώνονταν σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο μπουκέτο. Στο στόμα ήταν βελούδινο, πολύ γευστικό με τελείωμα που θύμιζε πραγματικά μία γυναίκα που φιλάει! Περίμενα πως αυτό το κρασί θα μας άρεσε αρκετά αλλά δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση τόσο πολύπλοκο και ενδιαφέρον.
Με αυτές τις δύο εξαιρετικές επιλογές λοιπόν το μεσημεράκι μας κύλησε ευχάριστα και κάναμε και την κατάλληλη προθέρμανση για τα πάνω από είκοσι κρασιά που σκοπεύαμε να δοκιμάσουμε το βράδυ της ίδιας ημέρας...
Το Πιεμοντέζικο κόκκινο που ακολούθησε, σε αντίθεση με ότι θα περίμενε κανείς δεν ήταν Nebbiolo αλλά μία σπάνια ποικιλία από την περιοχή του Cuneo με το όνομα Pelaverga Picollo. Παραγωγός της το Castello di Verduno και χρονιά το 2007. Η συγκεκριμένη ετικέτα ονομάζεται Verduno "Basadone" που στα Ιταλικά μεταφράζεται ως "γυναίκα που φιλάει" και στην Πιεμοντέζικη παράδοση η ποικιλία αυτή θεωρείται αφροδισιακή.
Την φιάλη αυτή την είχα αποκτήσει στο ταξίδι μου στην περιοχή το 2009 και θυμόμουν πως ήταν ένα κρασί που είναι ευχάριστο αλλά δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο όπως το Nebbiolo.Σερβίροντάς το μάλιστα και βλέποντας πως είχε ένα θολό κεραμιδί χρώμα θεώρησα πως ήταν πλέον αργά για το κρασί αυτό.
Έλα όμως που το χρώμα δεν λέει πάντα την αλήθεια. Ένας εκπληκτικός συνδυασμός λεπτών αλλά πολύπλοκων αρωμάτων έρχονταν στην μύτη μας το ένα μετά το άλλο. Πικάντικα αρώματα, βοτανικά αρώματα, γήινα αρώματα, όλα πολύ καθαρά αλληλοσυμπληρώνονταν σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο μπουκέτο. Στο στόμα ήταν βελούδινο, πολύ γευστικό με τελείωμα που θύμιζε πραγματικά μία γυναίκα που φιλάει! Περίμενα πως αυτό το κρασί θα μας άρεσε αρκετά αλλά δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση τόσο πολύπλοκο και ενδιαφέρον.
Με αυτές τις δύο εξαιρετικές επιλογές λοιπόν το μεσημεράκι μας κύλησε ευχάριστα και κάναμε και την κατάλληλη προθέρμανση για τα πάνω από είκοσι κρασιά που σκοπεύαμε να δοκιμάσουμε το βράδυ της ίδιας ημέρας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου