Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Ελλατώματα του κρασιού.

Χθες το βράδυ, καλεσμένοι σε γεύμα από το αφεντικό μας, πέρασαν από το τραπέζι μας όπως είναι λογικό, διάφορα κρασιά. Από Σαμπάνια και βουργουνδέζικο Chardonnay μέχρι Ξινόμαυρο, Pinot Noir και Poulsard από το Arbois...
Κάποια στιγμή όμως ανοίξαμε ένα κόκκινο από νοτιοδυτική Γαλλία το οποίο είχε μία βαριά μυρωδιά που θύμιζε καμένο λάστιχο! Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση προσβολής του κρασιού από Βρεττανομύκητες, ένα είδος ζυμών που η παρουσία του στο κρασί αλλοιώνει τα αρώματα και κάνει την μύτη του κρασιού αυτού βαριά και δυσάρεστη. Σε πρώιμο στάδιο βέβαια δίνει αρώματα μπαχαρικών που για μερικούς οινόφιλους είναι ευχάριστα αλλά στην συνέχεια η μύτη γίνεται ανυπόφορη. Το στόμα αλλοιώνεται πολύ λιγότερο έχοντας μία μεταλλική γεύση που θυμίζει αίμα (όσοι αγαπούν την Γαλλική κουζίνα ξέρουν τι εννοώ!).
Το παράδοξο είναι πως ένας από εμάς, ο Christian, δεν έδειξε να ενοχλείται αλλά αντιθέτως γέμισε και δεύτερη φορά το ποτήρι του!
Το πιο κουφό όλων όμως είναι πως Ελληνικό οινοποιείο παράγει κρασί το οποίο έχει καλή δόση από μπρετ (όπως λέγονται εν συντομία στην οινική γλώσσα) και όχι απλά καταφέρνει να το πουλήσει αλλά, ελέω μάρκετινγκ, είναι και ένα από τα πιο δημοφιλή κρασιά στην Ελληνική αγορά...!!!

Τα συμπεράσματα δικά σας!



υ.γ.: Για όσους τα παν καλά με την χημεία και την οινολογία και θέλουν να ενημερωθούν για τους "μπρετς", κάντε κλικ εδώ.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

Crozes-Hermitage Les Croix 2006

Πάνω από 2,5 χρόνια στην Βουργουνδία και η περιοχή αυτή δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις μου όσον αφορά το κρασί. Γιατί; Γιατί όταν πίνουμε κρασάρες σαν το Crozes Hermitage του David Reynaud αναγκαζόμαστε να παραδεχτούμε πως τα Syrah της Βόρειας κοιλάδας του Ροδανού δεν έχουν αντίπαλο! Η Βουργουνδία για μένα έρχεται δεύτερη και οτιδήποτε άλλο στην Γαλλία μακράν τρίτο!
Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει πίνοντας τον οίνο αυτόν είναι η συμβολή της Βιοδυναμικής καλλιέργειας στην παραγωγή μεγάλων κρασιών. Πριν μερικούς μήνες, όταν έδινα το προφορικό για την πτυχιακή μου εργασία ένας εξεταστής μου είχε πει στο τέλος: <<...για μένα το μόνο σου λάθος είναι πως πιστεύεις ότι η Βιοδυναμική παίζει ρόλο στην παρασκευή μεγάλων κρασιών. Τα domaines που αναφέρεις διαθέτουν μεγάλη τεχνογνωσία και έχουν σπουδαία αμπελοτεμάχια, δεν είναι η Βιοδυναμική που τα κάνει να ξεχωρίζουν...>> Ξέρει κανείς σας τον David Renaud; Ελάχιστοι ή ίσως και κανένας υποθέτω. Πόσο γνωστό είναι το αμπελοτοπωνύμιο Les Croix στο Crozes Hermitage; Την ορυκτότητα αυτήν που ανακαλύπτει κανείς σε αυτό το κρασί και την τρομερή εκφραστικότητα των αρωμάτων του την έχω ξανασυναντήσει μέχρι τώρα μόνο σε βιοδυναμικά κρασιά. Είναι άραγε απλή σύμπτωση;


Ας περάσουμε στην περιγραφή λοιπόν! Τι να πρωτογράψω για την μύτη αυτού του κρασιού. Στην αρχή βγάζει μία θαυμάσια μυρωδιά μπαχαρικών στην οποία κυριαρχεί η κανέλα ενώ υπάρχει και μία διακριτική αίσθηση τσακμακόπετρας (πυρόλιθου). Στην συνέχεια τα αρώματα μπαχαρικών γίνονται πιο πολύπλοκα με το γαρύφαλλο και το πιπέρι να κυριαρχούν. Μετά από μερικές αναδεύσεις τα αρώματα γίνονται πιο φρουτώδη ενώ η αίσθηση της τσακμακόπετρας είναι συνεχώς παρούσα όπως και οι νότες ψημένου ψωμιού. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια διακρίνει κανείς επίσης αρώματα καπνού και γλυκόριζας. Παρ' όλη την πολυπλοκότητα όμως τα αρώματα είναι ευδιάκριτα και πολύ ευχάριστα αποτελώντας ένα υπέροχο σύνολο αντάξιο ενός πολύ μεγάλου κρασιού!
Στο στόμα εντυπωσιάζεται κανείς από τον πλούτο και το πολύ γεμάτο σώμα του κρασιού αυτού ενώ η οξύτητα είναι απόλυτα ισορροπημένη με τις τανίνες προσδίδοντας στον οίνο αυτό την δυνατότητα να καταναλωθεί άμεσα. Βέβαια, η εξαιρετική δομή του του επιτρέπει να παλαιώσει για τουλάχιστον 5 ακόμη χρόνια! Η επίγευση είναι μεγάλης διάρκειας με την τσακμακόπετρα και τα ώριμα φρούτα να γεμίζουν ευχάριστα τον ουρανίσκο μας.



υ.γ.:Την στιγμή που έγραφα αυτές τις σειρές δοκίμαζα (...έπινα τέλoς πάντων) ενα απίστευτο Cornas Vieilles vignes (παλαιά κλήματα) του 1999 από το πάντα αξιόπιστο Domaine Alain Voge. Δεν γράφω τίποτα γι αυτό, είμαι εγωιστής! Μία τέτοια απόλαυση δεν την μοιράζομαι με κανέναν....!!!

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Puligny-Montrachet 1er Cru Les Pucelles 1996

Το 1996 ήτανε για την Βουργουνδία μία πολύ καλή και ισορροπημένη χρονιά. Στο Domaine Leflaive θεώρησαν πως τα λευκά τους τότε ειχαν πολύ μεγάλη συγκέντρωση οξύτητας και αφού το κτήμα διαθέτει τεράστια οικονομική άνεση, αποφάσισαν να εμπορευτούν κάποιες ετικέτες πολύ αργότερα. Μία από αυτές ήτανε και το 1er Cru του Puligny-Montrachet Les pucelles. Το 2008 και μετά από 12 χρόνια παλαίωσης στις πλέον κατάλληλες συνθήκες ήρθε ο καιρός για το κρασί αυτό να βγει στην αγορά και εμείς να είμαστε μέσα στους λίγους τυχερούς που είχαν την τύχη να το πιουν!
Αφού το αφήσαμε ανοιχτό για περίπου 4 ώρες ώστε να... ημερέψει, αποφασίσαμε πως ήρθε η ώρα να το δοκιμάσουμε! Με την πρώτη "μυτιά" έβρισκε κανείς μυρωδιά ψημένου ψωμιού ενώ μετά από ένα καλό γύρισμα στο ποτήρι τα πράγματα ήτανε πιο πολύπλοκα. Βούτυρο, τσακμακόπετρα και ψημένο μπέικον (ναι! και μάλιστα έντονα, σαν να είχα ένα κομμάτι μπροστά μου..) ήταν μόνο μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά του αρώματα. Τέτοιου είδους αρώματα προέρχονται από την Βουργουνδέζικη μέθοδο της ζύμωσης στο βαρέλι και είναι τυπικά των κρασιών που παράγονται από τον πρώην οινολόγο του Domaine Leflaive, Pierre Morey (αποχώρησε τον Ιούλιο). Στο στόμα η οξύτητα δεν είχα ακόμη τιθασευτεί για τα καλά αλλά ο γευστικός πλούτος του κρασιού αυτού ισορροπούσε την κατάσταση. Η επίγευση ήτανε πάρα πολύ μεγάλη σε διάρκεια και ερχότανε κάπως πιο φρουτώδης σε σχέση με την μύτη του αφού πέρα από το ψημένο ψωμί που κυριαρχούσε ένιωθε κανείς και την έντονη παρουσία εσπεριδοειδών.

Την παρασκευή το μεσημέρι δοκίμασα για πρώτη μου φορά κρασί από την Σερβία από μία αμπελουργική περιοχή κοντά στην Ουγγαρία πάνω στον ποταμό Δούναβη. Φτιαγμένο από Riesling, και οινοποιημένο από Γάλλους παραγωγούς δεν είχε κάτι που να το κάνει ξεχωρίζει αν και είναι μία έντιμη προσπάθεια. Περιμένω να δοκιμάσω κρασί παραγόμενο από ντόπιες Σέρβικες ποικιλίες και τότε θα υπάρξει αναλυτικότερη περιγραφή!

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

O πύργος του Άγιου Μαρτίνου...

...ή αμετάφραστα: La tour Saint-Martin!
Ένα κρασί από το Menetou-Salon, την ανατολικότερη άκρη της κοιλάδας του Λίγηρα (val de Loire) όχι μακριά από τηv Βουργουνδία και δίπλα ακριβώς από το Sancerre όπου παράγονται εξαιρετικά λευκά. Στο Menetou-Salon παράγονται κυρίως λευκά από Sauvignon αλλά και κόκκινα ή ροζέ από Pinot Noir ενώ από το 1100 ακόμη θεωρούνταν σπουδαία αμπελουργική περιοχή.
Ήμουν περίεργος να δω τι μπορεί να δώσει ένα Pinot από αυτήν την περιοχή και πήρα να δοκιμάσω το ομώνυμο Ονομασίας προέλευσης από ένα αμπελοτοπωνύμιο εν ονόματι Morogues που παράγεται από την οινοποιεία Albane et Bertrand Minchin.
Ο La tour Saint Martin του 2005 λοιπόν είναι ένα κρασί ανοιχτού κόκκινου χρώματος, αρκετά ζωηρού και χαρακτηριστικού της ποικιλίας. Μέτρια εκφραστικό στην μύτη αρχικά, με λεπτά αρώματα κόκκινων φρούτων (φραγκοστάφυλα, κασίς, κεράσι...) που όμως χάνονταν πολύ γρήγορα και δεν επανέρχονταν όσο και αν προσπάθησα να το βοηθήσω (το δοκίμασα σε διαφορετικές στιγμές μετά το άνοιγμα και σε διαφορετικές θερμοκρασίες). Στο στόμα τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα αφού το μέτριο σώμα του, η μικρή επίγευση και η έλλειψη τανινών δεν θύμιζαν σε καμία περίπτωση ένα γαλλικό Pinot του 2005.
Στα 13,5€ δεν νομίζω ότι μιλάμε για καλή σχέση τιμής ποιότητας αφού με τα ίδια λεφτά βρίσκει κανείς πολύ καλύτερα κρασιά από αυτές τις περιοχές.
Τελικά... αυτό το Pinot το καταραμένο θέλει μεγάλη μαγκιά...!

Κωστής