Η δοκιμή με τα ερωτηματικά

Η πέμπτη είναι κλασσικά μέρα δοκιμών με την παρέα και όπως γίνεται κάθε φορά κάθε ένας φέρνει το κρασί του μεταγγισμένο σε ατικετάριστο μπουκάλι Βουργουνδίας ώστε η φόρμα του μπουκαλιού να μην προδίδει την προέλευση. Τα θέματα που διαλέγουμε είναι είτε αρκετά συγκεκριμένα όπως π.χ. μία περιοχή ή μία ποικιλία είτε πιο αφηρημένα όπως ήταν π.χ. το neuf (εννιά ή καινούργιο) στις αρχές του έτους. Το άτομο που είχε αναλάβει το θέμα αυτής της πέμπτης πήγε μάλλον πολύ μακριά βάζοντας ως θέμα το "μία ερώτηση" και αφήνοντας τον καθένα να το εξηγήσει όπως νόμιζε.
Ξεκινήσαμε με το μοναδικό ξηρό λευκό της βραδιάς. H "μυστηριώδης" όπως λεγόταν ο τοπικός αυτός οίνος από την περιοχή Flavigny-Alesia κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ Chablis και Beaune. Φτιαγμένο από pinot beurot η έντονα αρωματική μύτη του και το λιπαρό του στόμα μπέρδεψαν τους περισσότερους από μας που πήγαν νότια σε περιοχές της νοτιοδυτικής Γαλλίας και σε ποικιλίες όπως το Sauvignon και το Semillon. Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλοφτιαγμένο κρασί, τυπικό της ποικιλίας αλλά όχι τόσο αντιπροσωπευτικό της περιοχής αφού σίγουρα κανείς δεν περιμένει ένα τόσο λιπαρό κρασί από ένα τόσο βόρειο και κρύο μέρος. Ζεστή χρονιά το 2005 αλλά σίγουρα χρειάστηκε και μία καλή δόση ζάχαρης για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα (επιτρέπεται μέχρι και 2% αύξηση του αλκοολικού βαθμού στην ζώνη αυτήν).
Ξεκινώντας με τα κόκκινα βρεθήκαμε στην Αυστραλία απ' όπου το πέρασμα μας τείνει να γίνει πλεόν συνήθεια αλλά ακόμη δεν έχουμε δοκιμάσει κάτι που να καταφέρει να μας πείσει.
2002 η χρονιά και ένα Merlot από το οινοποιείο Ferngrove με μύτη μέτριας έντασης, κλασσικά αρώματα σκούρων φρούτων της ποικιλίας (δαμάσκηνα, μούρα), στόμα γεμάτο και έντονα τανικό με ξηρό τελείωμα. Δεν μας συγκινησε ιδιαίτερα και περάσαμε χωρίς παραπάνω σχόλια στο επόμενο κρασί.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό και η υπογραφή του παραγωγού (Roger Perrin) ήταν τα μόνα στοιχεία στην μπροστινή ετικέτα και ακόμη περισσότερα ερωτηματικά γεννήθηκαν όταν ψάχναμε να βρούμε για τι είδους ποικιλίες πρόκειται. Τελικά οι περισσότεροι πέσαμε έξω αφού παρόλο που ήμαστε στην περιοχή του Chateuneuf du Pape ο τοπικός αυτός οίνος ήταν φτιαγμένος από ποικιλίες της νοτιοδυτικής Γαλλίας που όμως επιτρέπονται και στον Νότιο Ροδανό, από 65% Merlot και 35% Egiodola. Χωρίς να είναι πολύ εκφραστικό, με στόμα αραιό και στυφό χωρίς καθόλου διάρκεια το θυμόμαστε μόνο για την Εgiodola που πολλοί ακούγαμε για πρώτη φορά.Μένοντας στους τοπικούς οίνους του Γαλλικού νότου αλλά ταξιδεύοντας λίγο δυτικότερα φτάσαμε στο Languedoc για να δοκιμάσουμε τον απαγορευμένο καρπό (fruit defendu) του Domaine Magellan. Φτιαγμένο από το παρεξηγημένο Cinsault ήταν αρκετά εκφραστικό με αρκετά φρουτώδες αλλά λίγο βαριά αρώματα ενώ στο στόμα είχε μέτρια δομή με λεπτές ευχάριστες τανίνες και φαινόταν πως υπήρχε καλή πρώτη ύλη. Πολύ καλή σχέση τιμής ποιότητας αλλά με μία ετικέτα που θυμίζει αφίσα του ΛεΠεν (άσπρα, μπλε, κόκκινα χρώματα και αυστηρή γραμματοσειρά) δεν ξέρω πόσοι θα το επιλέξουν βλέποντας το σε ένα ράφι!
Αφήνοντας για λίγο τον νότο ανεβήκαμε μέχρι την Βουργουνδία για να δοκιμάσουμε ένα κακό Fixin του 2002 από το Domaine Michel Noellat. Γερασμένο πολύ πριν την ώρα του με πολύ ζωικά αρώματα και επίπεδο στόμα με άσχημη μεταλλική επίγευση έγινε γρήγορα παρελθόν από τα ποτήρια μας.
Πειστήκαμε λοιπόν πως καλά ήταν να παραμείνουμε νότια και περάσαμε σε κάτι πολύ γνωστό. Ένα Chateau de Pibarnon του 2002, κρασί σημείο αναφοράς στο Languedoc φτιαγμένο από 100% Mourvedre. Μέτρια εκφραστικό στην μύτη με γήινα αρώματα και νότες βατόμουρων που χάνονταν όμως γρήγορα. Στόμα πλούσιο με καλή δομή και οξύτητα αλλά αδιάφορη και μικρή επίγευση. Για μερικούς κατώτερο τον προσδοκιών για άλλους εξαιρετικό ήταν ίσως το πιο ενδιαφέρον κρασί της βραδιάς αφού άναψε την συζήτηση! Ο Ethan που είχε φέρει το κρασί αυτό δικαιολόγησε την επιλογή του λέγοντας πως όταν σε νεαρότερη ηλικία δούλευε σε μία κάβα όλοι οι πελάτες μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για το Chateau αυτό και γι'αυτόν αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό για το αν είναι πράγματι τόσο καλό ή όχι!
Φτάνοντας προς το τέλος, ένα στιβαρό Chateauneuf du Pape ήταν ότι έπρεπε για να κλείσουμε ιδανικά με τα κόκκινα. Παραγωγός (σε Βιοδυναμική καλλιέργεια) το Domaine de Villeneuve, και χρονιά το πολύ καλό για τον νότιο ροδανό 2004. Σε πρώτη φάση δύσκολα μάντευε κανείς πως το Grenach ήταν αυτό που κυριαρχούσε στο χαρμάνι (70%). Με μία μύτη λίγο αναγωγική αρχικά και με νότες μπαχαρικών θύμιζε κρασί με μεγάλο ποσοστό Syrah αν όχι εξ ολοκλήρου. Πολύ πλούσιο σε τανίνες και γεμάτο στόμα με μακρά επίγευση συμπλήρωναν την εικόνα ενός μεγάλου κρασιού. Οι ποικιλιακή του σύνθεση πέραν του Grenach είναι: 16% Mourvedre, 8% Syrah, 4% Cinsaut , 2% Clairette.
Τελειώσαμε με το Grand Cru Pfersigberg του 1998, ένα Gewuztraminer έντονα αρωματικό με καλή οξύτητα και μακρά επίγευση που επιβεβαίωσε την επιλογή μας να τελειώνουμε σχεδόν πάντα με μία Αλσατία. Σε πλήρη αντίθεση με την Βουργουνδία, επιλέγοντας μία Αλσατία δύσκολα πέφτουμε έξω και μας αφήνει ευχαριστημένους τις περισσότερες φορές!
Η παρουσία πολλών τοπικών οίνων μας έδωσε την ιδέα για το θέμα της μεθεπόμενης πέμπτης που θα είναι οι επιτραπέζιοι οίνοι. Ίσως δεν ακούγεται και τόσο ωραίο αλλά αποτελεί πρόκληση για εμάς να βρούμε τα κρυμμένα διαμάντια που κυκλοφορούν φέροντας αυτόν τον λίγο τιμητικό τίτλο...