Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Καθέτως, οριζοντίως ...και πλαγίως: Από την Νεμέα ως την Σικελία

Αφού ολοκληρώσαμε το πρώτο μέρος και κλείσαμε τον κύκλο των Ξινομάυρων είχε έρθει η ώρα για τα υπόλοιπα κρασιά τις δοκιμής. Ελληνικά - ξένα, αθείωτα - τεχνολογικά, λευκά - κόκκινα, χαρμάνια - μονοποικιλιακά... όλα ήταν στο πρόγραμμα!

Ξεκινήσαμε το δεύτερο μέρος με την Διάπορο του 2008. Στην μύτη χρειάζονταν ακόμη αρκετό χρόνο ώστε το βαρέλι να αφομοιωθεί στο σύνολο και να εμφανίζεται λιγότερο έντονο. Στο στόμα η οξύτητά του ήταν εξαιρετική αλλά η γενική εικόνα του κρασιού ήταν κάπως ασύνδετη. Στο τελείωμα η επίγευση άφηνε κάποιες ζωικές νότες που προσωπικά βρίσκω πως χαρακτηρίζουν το κρασί αυτό από την πρώτη του εμφιάλωση. Συμπερασματικά θα λέγαμε πως είναι ακόμη αρκετά νέο για να κριθεί και χρειάζεται ακόμη χρόνο για να ολοκληρωθεί σαν σύνολο και να δείξει τις πραγματικές του δυνατότητες.

Ακολούθησε ένα αθείωτο ερυθρό από το Roussillon και τον Bruno Duchêne. H Pascole 2008 από Carignan και Grenache είχε αρχίσει να εμφανίζει σημάδια οξείδωσης στην μύτη αλλά κρατούσε ακόμη αρκετά καλά στο στόμα. Χαρακτηριστικό της ήταν η σταθερή ένταση που είχε στο στόμα όντας ένα πολύ δεμένο κρασί με πολύ μαλακό τελείωμα και χυμώδης αίσθηση. Βέβαια, δεδομένου πως είναι ένα αθείωτο ερυθρό που έκανε οδικός όλη την διαδρομή από τα Γαλλο-Ισπανικά σύνορα μέχρι την Νάουσα ήταν λογικό να υστερεί αρωματικά αλλά να κερδίζει στο στόμα και να είναι πολύ πιο εξελιγμένο από όλα τα υπόλοιπα '08 που δοκιμάσαμε.

Τρίτο κόκκινο στην ίδια χρονιά ήταν το "Vinu Petra" από την Αίτνα της Σικελίας. Εκεί ο οινολόγος Salvo Foti μαζί με τους "vignieri" έχει αναλάβει την συνέχιση μίας παράδοσης που κρατάει από το 1435. Τότε ήταν η χρονιά την οποία "i vigneri", οι αμπελουργοί δηλαδή της Κατάνια ενώθηκαν κάτω από αυτό το όνομα θέτοντας κοινούς στόχους. Σήμερα ο στόχος αυτός είναι να παράγουν κρασιά που να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν καλύτερα το πολύ ιδιαίτερο terroir γύρω από την Αίτνα επενδύοντας σε φυσικές και βιοδυναμικές μεθόδους.

Το "VinuPetra" αρωματικά θύμιζε γλυκά μπαχαρικά όπως το γαρύφαλλο που καλύπτονταν όμως γρήγορα από αρώματα βαρελιού. Στο στόμα ήταν αρκετά μαλακό, σχετικά παχύ με καλή διάρκεια επίγευσης. Αρχικά κέρδισε τις εντυπώσεις αλλά όταν μάθαμε πως η λιανική τιμή του πλησιάζει τα σαράντα ευρώ αναθεωρήσαμε τις απόψεις μας. Από την άλλη βέβαια αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ένα κρασί μπορεί να σταθεί τόσο καλά οινολογικά χωρίς να έχει καθόλου ελεύθερα θειώδη. Για να διώξουμε μάλιστα και την δυσπιστία μας για το κατά πόσο έστεκε αυτός ο ισχυρισμός κάναμε εργαστηριακή ανάλυση η οποία επιβεβαίωσε την έλλειψη θειώδη ανυδρίτη. Επίσης αξιοσημείωτο είναι και το κατάμαυρο χρώμα του το οποία οφείλονταν στην ποικιλία Alicante Bouché η οποία στα μέρη μας είναι γνωστή ως Βάφισσα ή Βάφτρα. Η ποικιλία αυτή χρησιμοποιούνταν για να δώσει έντονο μαύρο χρώμα στα κόκκινα κρασιά στα μέσα του προηγούμενου αιώνα επειδή είναι η μόνη ποικιλία η οποία έχει χρώμα και στην σάρκα του σταφυλιού και όχι μόνο στην φλούδα του. Σήμερα η χρήση της έχει εγκαταλειφθεί και το έντονο χρώμα επιτυγχάνεται με τεχνικά κυρίως μέσα. Οι υπόλοιπες ποικιλίες του Vinu Petra ήταν το Nerello Mascalese, το Nerello Capuccio και το Francisi. Για την τελευταία ποικιλία λέγεται πως έχει πολλά κοινά με το Pinot Noir και θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δοκιμάζαμε μία ξεχωριστή οινοποίηση.

Η μοναδική Νεμέα της βραδιάς ήταν το Μικροκλίμα 2005 του Παπαϊωάννου το οποίο μας εξέπληξε με την αρωματική του καθαρότητα και την δροσιστική του φρεσκάδα. Αρωματικά επικρατούσαν ανθώδη αρώματα ενώ στο στόμα οι νότες ξύλου που αρχικά είχαν έντονη παρουσία χάνονταν πολύ γρήγορα. Ήταν ένα πολύ καλό δείγμα του πως κάποια καλά Αγιωργίτικα μπορούν να παλαιώνουν χωρίς κανένα πρόβλημα αφού έδειχνε πως έχει ακόμη μπροστά του αρκετά χρόνια ζωής. Πέρυσι μας το απέδειξε ξεκάθαρα η Νεμέα του Παρπαρούση του 1998 φέτος το Μικροκλίμα του Παπαϊωάννου. Μόνο μελανό σημείο για το κρασί αυτό είναι πως την επόμενη ημέρα είχε χάσει όλη την ένταση των αρωμάτων του και είχε πέσει πάρα πολύ σε σχέση με την μέρα που ανοίχτηκε.

Τσακίζοντας χοιρινές
Εδώ να κάνω μία παρένθεση λέγοντας πως το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από παρατεταμένη ζέστη και ελάχιστες βροχές κάνοντας δύσκολη υπόθεση την κατανάλωση κόκκινου κρασιού κατά την διάρκειά του. Η πρώτη βραδιά του Αυγούστου όμως ήταν μία από τις πιο ευχάριστες βραδιές του φετινού καλοκαιριού με την θερμοκρασία να μην ξεπερνάει τους είκοσι βαθμούς και την βροχή να δροσίζει ωραία την ατμόσφαιρα. Συνεπώς, ο καιρός ήταν σύμμαχός μας και τα κόκκινα δοκιμάζονταν πολύ ευχάριστα καθ'όλη την διάρκεια της βραδιάς. Η δροσούλα μας βοήθησε επίσης στο να συνοδέψουμε τα κρασιά μας με τα αντίστοιχα φαγητά δηλαδή κρέατα, τυριά, σάλτσες κλπ. Τις υπόλοιπες μέρες με τον καύσωνα μόνο κανένα γιαουρτάκι θα τρωγόταν ευχάριστα...

Προτού κάνουμε το πέρασμα στα λευκά ήπιαμε ένα νεαρό Ξινόμαυρο. Το Jeunes Vignes του Θυμιόπουλου 2011 είχε τον άχαρο ρόλο να δώσει και πάλι φρεσκάδα στο στόμα μας και να το προετοιμάσει για την μετάβαση από τα κόκκινα στα λευκά. Παρόλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις με το εκρηκτικό φρούτο στην μύτη, την αέρινη οξύτητα στο στόμα και την λαχταριστή επίγευση που σε κάνει να μην θέλεις να σταματάς να το πίνεις! Που και να περάσει λίγος χρόνος ακόμη και να σταθεροποιηθεί αρωματικά και γευστικά...

Στα λευκά την τιμητική του είχε το Friuli. Η βορειο-ανατολική περιοχή της Ιταλίας που μαζί με την Goriska Brda, την συνέχεια δηλαδή του Collio από την πλευρά της Σλοβενίας, αποτελούν μία από τις πιο σπουδαίες οινικές περιοχές της Μεσογείου όσον αφορά τα λευκά.

Ξεκινήσαμε με ένα Friulano το οποία είχε έντονα αρώματα πεπονιού και κίτρινης κολοκύθας. Στην μύτη τα αρώματα είχαν αρκετή ένταση και διάρκεια αλλά στο στόμα υστερούσε σαφώς σε οξύτητα και τελείωνε απότομα με κοφτή επίγευση. Υπενθυμίζω πως το Friulano είναι το γνωστό μας Tokay για το οποίο οι Ούγγροι μετά την κατοχύρωση του ονόματος ως αποκλειστικά δική τους ονομασία προελεύσεως υποχρέωσαν όλες τις άλλες χώρες να χρησιμοποιήσουν άλλο όνομα.
Η βασική δεκαοκτάδα!

Ακολούθησε το "π-καϊ" 2008 του Γιώργου Παράσχου από την ίδια περιοχή. Εδώ ο παραγωγός ονόμασε την ποικιλία με τον δικό του τρόπο συνδυάζοντας το "π" από το Παράσχος με τα τρία τελευταία γράμματα της ποικιλίας. Το κρασί αυτό είχε ανοιχτεί τέσσερις μέρες πριν αλλά όταν ανοίχτηκε ήταν αρκετά κλειστό και πολύ κατώτερο σε σχέση με το πως δοκιμάζονταν στο οινοποιείο. Γι'αυτό αποφασίσαμε να το αφήσουμε λίγο καιρό μπας και ανοίξει αρωματικά αφού τα λευκά που έχουν γίνει με skin-contact συνήθως βοηθούνται από το οξυγόνο ώστε να είναι πιο εκφραστικά. Παρόλα αυτά, αν και εμφανίζονταν κάπως πιο πολύπλοκο από την πρώτη μέρα και ήταν σίγουρα καλύτερο από το πρώτο λευκό, ήταν κατώτερο των προσδοκιών και δεν δικαίωσε τις δάφνες που το συνόδευαν.

Αυτό που κράτησε ψηλά την σημαία της περιοχής ήταν ένα κρασί από την άλλη πλευρά των συνόρων.  Ήταν η Rebula 2007 του Klinec από την Goriska Brda της Σλοβενίας που αν και δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή αρωματικά, έδινε μία καταπληκτική αίσθηση στο στόμα. Μία αίσθηση πολύ πλούσια που γέμιζε το στόμα με γεύσεις και έκλεινε με μία ατελείωτη επίγευση. Δεδομένου όμως της πολυπλοκότητάς του και του γευστικού του βάθους μάλλον αδικήθηκε αφού τέτοιου είδους κρασιά χρειάζονται αρκετό χρόνο για να τα εκτιμήσει κανείς όπως πρέπει.

Οι δοκιμές μας ολοκληρώθηκαν με το λευκό "Vinujancu" από τους Vigneri τις Σικελίας και τον Salvo Foti. Ένα λευκό του 2010 από Grecanico, Caricante, αυτόριζο Riesling Renano και Minella. Με πολύ ιδιαίτερη, λεμονάτη μύτη και πολύ γευστικό στόμα η πρώτη εντύπωση που μας έδωσε ήταν εξαιρετική. Το στόμα πέρα από την καταπληκτική οξύτητα έδινε και μία αίσθηση αλμύρας που σπάνια συναντάει κανείς σε κρασί. Το διοξείδιο του άνθρακα γαργαλούσε ευχάριστα τον ουρανίσκο και του έδινε ακόμη πιο δροσιστική αίσθηση ενώ αξίζει να αναφερθεί πως βάση και των εργαστηριακών αποτελεσμάτων ούτε αυτό το κρασί του Salvo Foti δεν περιείχε ελεύθερα θειώδη αλλά διατηρούνταν σε άψογη κατάσταση. Ψάχνοντας λίγο τις σημειώσεις μου είδα πως την αίσθηση αυτήν της αρμύρας στο στόμα την είχα ξαναβρεί στο Vermentino 2011 του οινοποιείου Yalumba από την Αυστραλία.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος των δοκιμών μας ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη δοκιμή η οποία πιθανότατα θα μας βρει μαζεμένους γύρω από κάποιο τζάκι με χειμωνιάτικους μεζέδες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: