Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Δοκιμές με το φρένο πατημένο

Τον τελευταίο καιρό, όποτε βρισκόμαστε με παρέα οι φιάλες ανοίγουν σωρηδόν η μία πίσω από την άλλη. Πολλές φορές φτάνουμε σε τέτοιο βαθμό που υπάρχουν ετικέτες τις οποίες ανακαλύπτουμε στις φωτογραφίες της επόμενης ημέρας και δεν τις έχουμε δοκιμάσει καθόλου! Ο ενθουσιασμός του καθένα από εμάς να μοιραστεί τις φιάλες του με τους υπόλοιπους είναι πολύ μεγάλος και τελικά φτάνουμε να τις ανοίγουμε για το τίποτα αφού ακόμη και όταν δοκιμάζονται χάνονται σε έναν πανικό γεύσεων που μας κατακλύζουν από παντού. Μην ξεχνάμε πως όποτε ανοίγουμε φιάλες υπάρχει πάντα και η κατάλληλη συνοδεία αλλαντικών, τυριών και λοιπών μεζέδων και φυσικά ούτε εκεί αποφεύγουμε την υπερβολή. Για τυφλή δοκιμή ούτε λόγος πλέον...

Το πως και το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά δεν ξέρω αν χρειάζεται να τα  αναλύσω. Απλά ξέρω σίγουρα πως όποτε αυτό δεν συμβαίνει και έχουμε την ευκαιρία να βάλουμε κάτω τρία-τέσσερα κρασάκια και να τα πιούμε με ηρεμία, τότε το ευχαριστιόμαστε πραγματικά! Έτσι έγινε και πριν λίγες μέρες ένα ωραίο αυγουστιάτικο βράδυ. Λίγες αλλά πολύ συγκεκριμένες φιάλες, διαλεχτά και μετρημένα μεζεδάκια και πάνω απ'όλα ηρεμία στο πνεύμα, συνέβαλαν στο να απολαύσουμε με το παραπάνω οτιδήποτε βρέθηκε στο τραπέζι μας.

Προετοιμάζοντας τους ουρανίσκους μας δοκιμάσαμε ένα ροζέ ημιαφρώδες από την Σλοβενία, φτιαγμένο από τον εξαίρετο μερακλή φίλο μου τον Μαρίνκο Πίνταρ. Θυμίζω πως ο Μαρίνκο είναι ένας αειθαλής εβδομηντάρης ο οποίος καταπιάνεται ερασιτεχνικά με την παρασκευή κρασιού, τυριών και αλλαντικών με εξαιρετική πάντα επιτυχία! Στην οινοποίηση τα καταφέρνει μάλλον καλύτερα με τα λευκά αλλά και το ροζέ του σίγουρα δεν πήγαινε πίσω. Διακριτικό στη μύτη, με λεπτά βοτανικά αρώματα, δροσιστικό στο στόμα με τις φυσαλίδες να γαργαλάνε πολύ ευχάριστα τον ουρανίσκο και πολύ καλή ισορροπία οξύτητας - γλυκύτητας. Ένα πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα καλοφτιαγμένου "φυσικού" κρασιού που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από επαγγελματικές οινοποιήσεις αντίστοιχης φιλοσοφίας. Μην ξεχνάμε πως ο Μαρίνκο συναναστρέφεται με κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα του συγκεκριμένου χώρου όπως οι Grauner, Radikon και Damijen αλλά και πως η ευρύτερη περιοχή της Goriska Brda κατακλύζεται από οίνους της συγκεκριμένης τεχνοτροπίας.

Ακολούθησε ένα ακόμη πιο extreme κρασί το οποίο μας ενθουσίασε με την μοναδικότητα των αρωμάτων του. Η ποικιλία ήταν Chenin Blanc και παραγωγός το Domaine "La coulee d'ambrosia". Απ'ότι διαβάζω στο μπλογκ του παραγωγού το "Le jardin de Chiron" περνάει 36 μήνες στο βαρέλι χωρίς να απογεμίζεται! Πολύ εκφραστικό με βοτανικά αρώματα που μας παίδεψαν πολύ μέχρι να τα ταυτοποιήσουμε αν και τελικά δεν συμφωνήσαμε σε κάτι. Κρασί εντελώς εκτός κανόνων που μας κέρδισε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.

Παραφωνία της βραδιάς το αμέσως επόμενο λευκό που ήταν τελείως άψυχο και απόλυτα αδιάφορο, ειδικά μετά από ένα ξεκίνημα με τόσο ξεχωριστά κρασιά. Έτσι περάσαμε σε ένα Pinot Noir από την Αλσατία που ήταν απλά καλό χωρίς να συγκινεί ιδιαίτερα και μάλλον και αυτό πέρασε στα ψιλά της βραδιάς.

Η κακή παρένθεση έκλεισε με το Faugeres 2009 του Leon Barral. Ενός από τους πιο διάσημους αλλά και αμφιλεγόμενους βιοδυναμιστές παραγωγούς του γαλλικού νότου. Αρχικά είχα κι εγώ τις επιφυλάξεις μου αφού παλαιότερες εμπειρίες μου με το κρασί αυτό μου έφερναν στο μυαλό έντονα ζωικά χαρακτηριστικά που υπερκάλυπταν οτιδήποτε άλλο. Τελικά έπεσα αρκετά έξω αφού σε πολύ λίγη ώρα ο ζωικός χαρακτήρας έγινε πολύ πιο ανάλαφρος και αρώματα φρούτων αλλά και μαύρης ελιάς έκαναν την εμφάνισή τους προσδίδοντας μεγάλη πολυπλοκότητα στο συγκεκριμένο κρασί. Πολύ καλά ισορροπημένο στο στόμα ταίριαξε άψογα με τα μεζεδάκια στο τραπέζι και ανέβασε την δοκιμή μας ένα επίπεδο ψηλότερα!

Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να δοκιμάσουμε κάποιο Ξινόμαυρο ξεκινώντας με τον Πήγασο 2007 του Μαρκοβίτη. Ένα κρασί που ως γνωστών είναι υψηλού επιπέδου και στάθηκε επάξια δίπλα στο Faugeres. Παράλληλα, το selection clonale του 2006 από Ξινομαυρο των κλώνων V3-V6 επιβεβαίωσε τις τρομερές δυνατότητες της ποικιλίας ακόμη και σε δύσκολες χρονιές καθώς μας εντυπωσίασε με την πολυπλοκότητα και το αρωματικό του βάθος.

Τελευταίο κόκκινο της βραδιάς ένα Barbaresco του 2005 από τους Produttori di Barbaresco και από το αμπελοτοπωνύμιο montestefano. Στη μύτη παρουσίαζε αρκετό ενδιαφέρον με ωραίο παιχνίδι μαύρης σοκολάτας και κόκκινων φρούτων ενώ στο στόμα η οξύτητα ήταν αρμονικά δεμένη με τις τανίνες. Παρόλα αυτά όμως δεν μας ενθουσίασε όσο θα περιμέναμε αφού αφενός είχαν προηγηθεί κρασιά με περισσότερη ζωντάνια και δυναμικότητα και αφετέρου η βραδιά πλησίαζε στο τέλος της και η κούραση άρχιζε να φανερώνει τα σημάδια της.

Έτσι αποφασίσαμε να κλείσουμε την δοκιμή με ένα λευκό επιστρέφοντας στην Σλοβενία και την Goriska Brda. Ένα Tokaj του 2007 από την οινοποιία Klinec με εντυπωσιακή αρωματική πολυπλοκότητα και συνεχής εξέλιξη στο ποτήρι. Σε αυτό σίγουρα συνέβαλαν τα δύο χρόνια παραμονή με τις οινολάσπες σε βαρέλι ακακίας αλλά και η πολύ ελάχιστη θείωση που το βοήθησε να κρατήσει την καθαρότητα των αρωμάτων του. Ένα ακόμη κρασί πολύ υψηλού επιπέδου με τις απίθανες οξύτητες του να είναι το δυνατότερο σημείο του!

Κάπως έτσι κύλησε μία από τις ωραιότερες φετινές καλοκαιρινές βραδιές η οποία μάλιστα μας έδειξε και τον δρόμο για να απολαύσουμε και τις επόμενες: χαλαρότητα, υπομονή και καλή διάθεση. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους...


Δεν υπάρχουν σχόλια: