Vignaioli στο Fornovo di Taro, ένα χωριό λίγο έξω από την Πάρμα. Εκεί, ο Γιώργος Ιωαννίδης της εταιρίας Oenos: Fruit, Pierre, Lumiere από το Παρίσι είχε προσκληθεί να αντιπροσωπεύσει κάποια Ελληνικά κρασιά που κρίθηκαν από τους διοργανωτές πως τηρούσαν τα κριτήρια της εκδήλωσης. Ήταν δηλαδή αρκετά αντιπροσωπευτικά του Terroir τους, είχαν παραχθεί με μεθόδους φιλικές προς το περιβάλλον, είχαν κάνει μίνιμουμ χρήση οινοποιητικών προϊόντων που ενδεχομένως να άλλαζαν την τυπικότητα του χαρακτήρα τους και το σημαντικότερο, προέρχονταν από μικρά οινοποιεία όπου ο οινοπαραγωγός είναι και αμπελουργός. Για μένα ήταν μία καλή ευκαιρία να δω τις αντιδράσεις τον Ιταλών οινοφίλων στα Ελληνικά κρασιά αλλά και να δοκιμάσω ποιοτικά κρασιά από όλη την Ιταλία.Η επιλογή των κρασιών που παρουσιάσαμε είχε γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε κρασί να έχει διαφορετική ταυτότητα από τα υπόλοιπα και να κρατάμε ζωντανό το ενδιαφέρον όσων ερχόταν να δοκιμάσουν από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η δοκιμή ξεκινούσε με τον μεταγειτνίων του σκλάβου. Από 100% Βοστιλίδι και ζυμώνοντας δύο μέρες με τα στέμφυλα προτού πατηθεί είχε ένα χαρακτηριστικό σκούρο κίτρινο χρώμα και πολύ ιδιαίτερα αρώματα καφέ, μελιού και αποξηραμένων φρούτων. Ιδανικό για να συνοδεύσει κανείς πιάτα με τυριά και αποξηραμένα φρούτα, κέρδιζε μόνο αυτούς που ήταν πραγματικά γνώστες αν και όλοι οι Ιταλοί έδειχναν μία ιδιαίτερη συμπάθεια για την Κεφαλλονιά λόγω ιστορίας.
Οι Σαντορίνες είναι το high-light κάθε παρουσίασης και είναι ένα σίγουρο χαρτί για να ενθουσιάσουμε ακόμη και τον δυσκολότερο γευσιγνώστη. Το νυχτέρι και το νυχτέρι reserve του Χαρίδημου Χατζηδάκη δεν δυσκολεύονταν να μεγέψουν όσους περνούσαν από το σταντ μας ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος δοκίμαζε και ενθουσιασμένος έτρεχε να βρει τους υπόλοιπους της παρέας του για να τους φέρει να δοκιμάσουν και αυτοί! Οινοποιημένα με πολύ τέχνη, έκρυβαν με μαεστρία το δυνατό τους αλκοόλ που ισορροπούσε άψογα με τις εξαιρετικές οξύτητες και την αξιοθαύμαστη μεταλλικότητα του ασύρτικου.Τα κόκκινα έφτασαν λίγο κουρασμένα στην εκδήλωση γιατί για να έρθουν είχε χρειαστεί να κάνουν 1300 χιλιόμετρα με ένα παλιό Defender που τα ταρακούνησε για τα καλά! Το πρωί της πρώτης ημέρας δοκιμάζονταν πολύ δύσκολα, ανέκφραστα και άγρια στο στόμα. Γρήγορα όμως άρχισαν να αλλάζουν και μπορούσαμε να τα προτείνουμε χωρίς δισταγμό
Αλλαγή σκηνικού λοιπόν και από τα καυτά ηφαιστειογενή εδάφη της Σαντορίνης περνούσαμε στις καταπράσινες πλαγιές και τους πωρόλιθους της Ναόυσας. Ξεκινώντας με μία κλασσική Νάουσα όπως ο Παλιοκαλιάς του 2006 οι αναφορές στο Nebbiolo ήταν αναπόφευκτες. Ίσως λίγο λιγότερο στην μύτη απ'ότι στο στόμα όπου οι καλές οξύτητες, η φινέτσα και η καλή τανική δομή κάνουν κάποιον να πιστεύει πως οι δύο αυτές ποικιλίες είναι αδελφάκια!
Με το Γη και Ουρανός του 2007 που ακολουθούσε δείχναμε πως τα Ξινόμαυρα της Νάουσας μπορούν να παίξουν και σε διαφορετικές εκφράσεις εντυπωσιάζοντας το ίδιο. Χαρακτηριστική η στιγμή που ένας εκ της συντακτικής ομάδας του Ιταλικού οινικού περιοδικού Πόρτος μόλις έβαλε στο στόμα του το συγκεκριμένο κρασί άρχισε να φωνάζει "Μπράβο" επαναλαμβανόμενα και δυνατά στρέφοντας την προσοχή όλου του κόσμου στο σταντ μας!
Η ξηρή μαυροδάφνη του Σκλάβου, ο Οργίων του 2006 δηλαδή, δοκιμάζονταν λιγότερο καλά απ'ό,τι την είχα συνηθίσει αλλά ακόμη και έτσι κατάφερε να κερδίσει πολύ κόσμο. Με πλούσια φρουτώδη αρώματα και γεμάτο στόμα με ζουμερές τανίνες και μακριά επίγευση έδειχνε πως η Κεφαλονιά μπορεί άνετα να παράγει οίνους υψηλής ποιότητας και στα κόκκινα.
Η Σητεία 2000 του Οικονόμου από Λιάτικο και Μαντηλάρι είχε λίγο τα χρονάκια της σε σχέση με τα υπόλοιπα κόκκινα και είχε ζοριστεί τόσο πολύ με το ταξίδι που την πρώτη μέρα ήταν αδύνατο να την παρουσιάσουμε στην δοκιμή. Την επομένη όμως έστρωσε και είχαμε έτσι ένα ακόμη δυνατό χαρτί στα κόκκινα. Πολύπλοκη αλλά κομψή αρωματικά με άριστα ισορροπημένο στόμα και τανίνες που χάιδευαν το στόμα στο τελείωμά τους απέδειξε πως καμία γωνιά της χώρας μας δεν υστερεί σε ποιοτικά κρασιά.
Περνώντας στα γλυκά δεν θα μπορούσαμε να προτείνουμε κάτι άλλο από το αφιλτράριστο Μοσχάτο του 2005 του Παρπαρούση που μετά τους Γάλλους έκανε και τους Ιταλούς να παραμιλάνε!
Κλείναμε με το Vinsanto 2000 του Χατζηδάκη που με το ιδιαίτερο χρώμα του αλλά και τα χαρακτηριστικά αρώματα σταφύδας και άλλων αποξηραμένων φρούτων έκλεινε εντυπωσιακά τις δοκιμές στο σταντ των ελληνικών κρασιών.
Ως επί το πλείστον, οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκπληκτοι από την ποιότητα των όσων δοκίμασαν αλλά και από την πλούσια αμπελοοινική κληρονομιά της Ελλάδος αφού δοκίμαζαν 8 διαφορετικές αυτόχθονες ποικιλίες από κάθε άκρο της χώρας.
Εμείς, βγάλαμε χρήσιμα συμπεράσματα και είδαμε πως με τις κατάλληλες κινήσεις τα Ελληνικά κρασιά μπορούν να βρουν τον δρόμο τους ακ
όμη και στις πιο δύσκολες αγορές.(*τα κρασιά των Ελλήνων αμπελουργών στην Πάρμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου